fot.domena publiczna XIX-wieczny wizerunek Swena Widłobrodego.
Swen I Widłobrody (ur. ok. 965, zm. 3 II 1014 w Gainsborough, Anglia) – król Danii od ok. 986 roku. Syn Haralda I Sinozębego, króla Danii, i Tofy (Tove), córki księcia obodrzyckiego Mściwoja. Sagi islandzkie z końca XII wieku wymieniają jako jego pierwszą żonę Gunhildę, córkę księcia słowiańskiego Burysława. Drugą żoną Swena była Sygryda (Świętosława), córka księcia polskiego Mieszka I, którą pod koniec swego panowania wypędził do Polski.
Miał z nią dwu synów: Haralda II (zm. 1018), od 1014 roku króla Danii, i Kanuta I Wielkiego (zm. 1035), od 1016 roku króla Anglii, od 1019 roku Danii, a od 1028 roku także Norwegii. Pozostawił również kilka córek, m.in. Świętosławę i Estrydę, wydaną za jarla duńskiego Ulfa (byli oni rodzicami Swena II Estrydsena, króla Danii w latach 1047–1074/1076).
Doszedł do władzy po obaleniu i wypędzeniu swego ojca, Haralda. Kroniki niemieckie przypisywały jego wystąpieniu charakter reakcji pogańskiej. W rzeczywistości Swen nie odstąpił od chrześcijaństwa, a jedynie nie chciał uznawać zwierzchności niemieckiego arcybiskupstwa w Bremie nad kościołem duńskim.
Krótko po objęciu rządów został uwieziony przez norweskich wikingów, którzy wypuścili go po złożeniu wysokiego okupu. Ok. 991 roku utracił tron duński w wyniku najazdu króla Szwecji Eryka Zwycięskiego. Pozbawiony władztwa, brał udział w 991 roku w wyprawie wikingów na Anglię. W 994 roku najechał na Anglię po raz drugi, wespół z królewiczem norweskim Olafem Tryggvasonem. Po otrzymaniu ogromnego okupu od króla angielskiego Ethelreda II powrócił z wygnania do Danii i opanował tron.
Ok. 995 roku pojął za żonę Sygrydę (Świętosławę), wdowę po zmarłym królu Szwecji Eryku Zwycięskim. Związek małżeński umocnił pokój zawarty przez Swena z nowym władcą Szwecji Olafem III Skötkonungiem. W 1000 roku napadł razem ze Szwedami na króla norweskiego Olafa I Tryggvasona i pokonał go w bitwie morskiej na wodach Öresundu. Wkrótce po tym zwycięstwie podporządkował sobie Norwegię.
W 1002 roku, wspierany przez Norwegów, zaatakował Anglię, wymuszając ponownie na królu Ethelredzie II ogromny okup (24 tys. grzywien srebra). Po masakrze Duńczyków stacjonujących w Anglii, przeprowadzonej z rozkazu króla Ethelreda II (13 XI 1002), wznowił najazdy na wyspę. W 1007 roku zawarł pokój z królem Anglii, otrzymując w zamian 36 tys. grzywien srebra. Kilka lat później, w 1010 roku, zainicjował nowe wyprawy na Anglię. W 1013 roku udał się tam osobiście. Zajął Londyn i wypędził króla Ethelreda II, który schronił się z rodziną do Normandii. Opanowawszy całe królestwo angielskie, zmarł nagle w następstwie upadku z konia.