Ludwik IV Dziecię (ur. IX-X 893, zm. 20 lub 24 IX 911) – król Franków wschodnich (Niemiec) od 900 r. Jedyny prawy syn Arnulfa. Zmarł bezpotomnie.

Koronowany w 900 r. w Forchheim. Mimo swojej małoletniości i chorowitości panował oficjalnie jako władca samodzielny, ale pozostawał pod silnym wpływem doradców. Osłabienie władzy centralnej sprzyjało utrwalaniu się władzy książąt plemiennych – herzogów – co zaciążyło na średniowiecznej strukturze politycznej Niemiec.

Największym problemem za jego rządów były najazdy Węgrów, którzy zniszczyli Państwo Wielkomorawskie w 906 r. i pobili w 910 r. samego Ludwika na Lechowym Polu k. Augsburga. Na Ludwiku kończy się wschodniofrankijska linia Karolingów.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej pt. Słownik władców Europy średniowiecznej (Wydawnictwo Poznańskie 2005) pod redakcją Józefa Dobosza, przygotowanej przez historyków związanych z Uniwersytetem Adama Mickiewicza w Poznaniu i z Polską Akademią Nauk.

Autor hasła:

Dariusz A. Sikorski – doktor habilitowany, profesor UAM. Mediewista specjalizujący się we wczesnych dziejach Polski, a zwłaszcza historii Kościoła i religii. Autor prac Kościół w Polsce za Mieszka I i Bolesława Chrobrego, Wczesnopiastowska architektura sakralna czy Początki Kościoła w Polsce, a także popularnonaukowej książki Religie dawnych Słowian. Współautor „Słownika władców średniowiecznej Europy”.