Liutprand I (ur. ?, zm. 744) – król Longobardów od 712 roku. Pochowany w San Adriano w Pawii. Jego rodzina przeżyła prześladowania króla Ariperta II (panował 701–712) na wygnaniu w Bawarii, tam też Liutprand pojął za żonę Guntrudę, córkę księcia Bawarii. Przy wsparciu Bawarów jego ojciec został osadzony na tronie longobardzkim, lecz już po trzech miesiącach umarł.

W polityce wewnętrznej Liutprand skupiał się na ugodzie i kompromisie z romańską ludnością Włoch, jednakże przy zachowaniu dominującej pozycji Longobardów jako grupy panującej. W polityce zewnętrznej wykorzystywał każdą okazję do podboju, przystępując do licznych i szybko zmieniających się sojuszy.

Zawarł sojusz z majordomem frankijskim, faktycznym władcą Franków Karolem Młotem i adoptował w 738 roku jego syna Pepina, włączając go tym samym do „rodziny królów” .

Panowanie Liutpranda przyniosło Longobardom znaczne rozszerzenie ich stanu posiadania oraz konsolidację państwa. Liutprand zasłynął jako wybitny prawodawca, uzupełniając prawa króla Rotarisa licznymi nowelami. W tradycji longobardzkiej został uznany za przykład idealnego władcy.

Autor hasła:

Dariusz A. Sikorski – doktor habilitowany, profesor UAM. Mediewista specjalizujący się we wczesnych dziejach Polski, a zwłaszcza historii Kościoła i religii. Autor prac Kościół w Polsce za Mieszka I i Bolesława Chrobrego, Wczesnopiastowska architektura sakralna czy Początki Kościoła w Polsce, a także popularnonaukowej książki Religie dawnych Słowian. Współautor „Słownika władców średniowiecznej Europy”.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej pt. Słownik władców Europy średniowiecznej (Wydawnictwo Poznańskie 2005) pod redakcją Józefa Dobosza, przygotowanej przez historyków związanych z Uniwersytetem Adama Mickiewicza w Poznaniu i z Polską Akademią Nauk.