Bitwa pod Koronowem (10 października 1410)

fot.domena publiczna Bitwa pod Koronowem

Bitwa pod Koronowem, Koronowo (10 października 1410) – Nieudane oblężenie Malborka (25 lipca –19 września 1410) oraz konieczność rozpuszczenia armii uniemożliwiły pełne wykorzystanie owoców zwycięstwa pod Grunwaldem. Krzyżakom udało się odzyskać kontrolę nad większością swoich terenów. Pojawiło się niebezpieczeństwo, iż po nadejściu posiłków z Inflant oraz zaciężnych z Rzeszy Zakon będzie zdolny do podjęcia akcji zaczepnej. Jesienią 1410 wójt Nowej Marchii Michał Kuchmeister na czele wojska zaciężnego, liczącego ok. 4 tys. ludzi, przybył na Pomorze Gdańskie z zamiarem zaatakowania Kujaw. Król Władysław po zebraniu pospolitego ruszenia wielkopolskiego wysłał liczący ok. 2 tys. oddział pod dowództwem wojewody poznańskiego Sędziwoja z Ostroroga i marszałka nadwornego Piotra Niedźwieckiego, który zablokował drogę, zajmując Koronowo.

Wobec cofnięcia się wojsk krzyżackich, podjęto za nimi pościg, zakończony bitwą na wzgórzu w okolicy wsi Łącko. Polakom udało się zdobyć chorągiew krzyżacką, co wywołało zamęt i ucieczkę przeciwnika. Po odniesionym zwycięstwie, na polecenie króla, jeńcy zakonni, poza dowódcą, zostali zwolnieni.

Autor hasła:

Dr hab. Piotr Wróbel – historyk mediewista. Kierownik Zakładu Historii Powszechnej Średniowiecznej Instytutu Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor prac „Dubrownik w latach 1358-1526. Organizacja przestrzeni” oraz „Krzyż i Półksiężyc. Zachodnie Bałkany wobec Turcji w latach 1444-1463″.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej Bitwy polskie. Leksykon (Wydawnictwo Znak 1999) przygotowanej przez wykładowców Uniwersytetu Jagiellońskiego: Tomasza Gąsowskiego, Jerzego Ronikiera, Piotra Wróbla i Zdzisława Zblewskiego.