Bitwa pod Grotnikami (maj 1439)

fot.domena publiczna Wojsko polskie z przełomu XIV i XV wieku według Jana Matejki

Bitwa pod Grotnikami, Grotniki (maj 1439) – Rosnące po śmierci króla Władysława Jagiełły wpływy biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego wywoływały silny sprzeciw części szlachty, szczególnie sprzyjającej husytom. Na jej czele stał Spytko z Melsztyna, który 3 maja 1439 zainicjował powstanie konfederacji domagającej się reform w rządzeniu państwem. Przewaga przeciwników zmusiła konfederatów do przyjęcia postawy defensywnej i obwarowania się w obozie w okolicach Grotnik nad Nidą.

Szturm piechoty królewskiej pod dowództwem Hinczy z Rogowa i Dobiesława Odrowąża ze Szczekocin rozbił obóz opozycjonistów, a Spytko zginął. Wynikiem bitwy było całkowite załamanie wpływów husytyzmu w Polsce oraz umocnienie władzy oligarchii z Oleśnickim na czele.

Autor hasła:

Dr hab. Piotr Wróbel – historyk mediewista. Kierownik Zakładu Historii Powszechnej Średniowiecznej Instytutu Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor prac „Dubrownik w latach 1358-1526. Organizacja przestrzeni” oraz „Krzyż i Półksiężyc. Zachodnie Bałkany wobec Turcji w latach 1444-1463″.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej Bitwy polskie. Leksykon (Wydawnictwo Znak 1999) przygotowanej przez wykładowców Uniwersytetu Jagiellońskiego: Tomasza Gąsowskiego, Jerzego Ronikiera, Piotra Wróbla i Zdzisława Zblewskiego.