Bitwa na Białej Górze (9 listopada 1620)

Bitwa na Białej Górze, 1620.

Bitwa na Białej Górze (9 listopada 1620) – bitwa między siłami czeskich protestantów a wojskami Habsburgów (obejmującymi polski oddział zaciężny lisowczyków) stoczona w trakcie czeskiego powstania.

W czasie wojny trzydziestoletniej, na Białej Górze, kilka kilometrów od Pragi (dzisiaj w granicach miasta), rozegrał się ostatni akt powstania czeskiego. Dowodzący wojskami powstańczymi Chrystian ks. Anhaltu dysponował armią liczącą 21 tys. ludzi, w tym 5 tys. jazdy węgierskiej. Cesarski feldmarszałek Johann von Tilly i Maksymilian ks.bawarski prowadzili 28 tys. ludzi, w tym 3 tys. lisowczyków.

O wyniku batalii w dużym stopniu zadecydowało spóźnione przybycie Węgrów na wyznaczoną pozycję. Wojskom cesarskim udało się złamać lewe skrzydło, a następnie rozbić centrum wojsk czeskich. W bitwie tej znaczącą rolę odegrali lisowczycy, atakując i przełamując, razem z resztą jazdy Tilly’ego, lewe skrzydło powstańców. Po walce złożyli przed wodzami 38 chorągwi węgierskich, 5 pieszych i 9 rajtarskich.

Autor hasła:

Dr Jerzy Ronikier – historyk kultury i mentalności. Pracował w Instytucie Zarządzania oraz Instytucie Informacji Naukowej i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor pracy „Hetman Adam Sieniawski i jego regimentarze. Studium z historii mentalności szlachty polskiej 1706-1725”. Zmarł w 2013 roku.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej Bitwy polskie. Leksykon (Wydawnictwo Znak 1999) przygotowanej przez wykładowców Uniwersytetu Jagiellońskiego: Tomasza Gąsowskiego, Jerzego Ronikiera, Piotra Wróbla i Zdzisława Zblewskiego. Zdanie wprowadzające pochodzi od redakcji.