fot.domena publiczna Wizerunek Konrada II.
Konrad II (ur. ok. 990, zm. 4 IV 1039) – król Niemiec od 1024 roku, cesarz rzymski od 1027 roku, najstarszy syn Henryka z Kartynii, prawnuka Ottona I, i Adelajdy, córki grafa Ryszarda z Metzu. Ożeniony z Adelajdą, ojciec cesarza Henryka III, Beatrycze i Matyldy. Pochowany w katedrze w Speyer (Spira).
Wychowywany był przez biskupa Wormacji Bucharda, wybitną postać z początku XI wieku. Jego wybór na króla przeprowadził arcybiskup Moguncji, Aribo. Aby zapewnić władzę monarszą swojemu rodowi, Konrad II przeprowadził szybko wybór i koronację (1028) swojego syna, Henryka III, na króla Niemiec, co zapoczątkowało panowanie dynastii salickiej na tronie niemieckim.
Polityka zagraniczna Konrada II pełna była sukcesów. W trakcie pierwszej wyprawy włoskiej prawdopodobnie koronował się (1026) na króla Longobardów, a w obecności króla Danii Kanuta Wielkiego i króla Burgundii Rudolfa otrzymał z rąk papieża Jana XIX w 1027 roku koronę cesarską. Jednak powstanie drobnych wasali we Włoszech (tzw. valvassorów) przeciw dużym feudałom zmusiło Konrada II do podjęcia drugiej wyprawy włoskiej.
Wbrew dotychczasowej praktyce królów niemieckich, którzy swoją władzę we Włoszech opierali na lojalności największych wasali, głównie biskupów, Konrad II opowiedział się za valvassorami i przyznał im w wydanej w 1037 roku consitutio de feudis pełne prawa do ich lenn, tzn. nienaruszalność i prawo do dziedziczenia. We Włoszech południowych nadał normańskiemu wodzowi Rainulfowi hrabstwo Awersy, co potwierdziło normańskie zdobycze na południu. Koronacja Konrada II w Burgundii była konsekwencją kontynuowania polityki jego poprzednika, Henryka II, i chociaż władza Konrada była na większości terytorium tylko nominalna, to fakt ten miał doniosłe znaczenie dla struktury politycznej średniowiecznych Niemiec.
Wykorzystując kłótnie synów Bolesława Chrobrego, Konrad II wmieszał się w sprawy Polski, doprowadzając do zrzeczenia się przez nich korony królewskiej. W polityce wewnętrznej opierał się, jak jego poprzednicy, na Kościele, a w administracji – w coraz większym stopniu na ludziach zależnych, często niewolnych (ministeriałach). Za jego rządów zaznaczył się dalszy wzrost realnej władzy monarszej w Niemczech.