fot.domena publiczna Konrad II Garbaty (fot. domena publiczna)
Konrad II Garbaty (ur. ok. 1260 – 1265, zm. 11 października 1304) – książę ścinawski, potem żagański, prepozyt katedry wrocławskiej, syn Konrada I głogowskiego i Salomei wielkopolskiej.
Jako kaleka przeznaczony został do stanu duchownego i choć najpewniej najstarszy z rodzeństwa, odsunięty od dziedziczenia stołecznego Głogowa. W podziale ojcowizny przypadła mu Ścinawa (1278). Konrad wyjechał następnie najpewniej na studia zagraniczne, opiekę nad swą dzielnicą powierzając Henrykowi IV Prawemu wrocławskiemu.
Po powrocie miał kłopoty z odzyskaniem Ścinawy, został nawet uwięziony przez opiekuna (1281). Po kilku latach zgodził się na zamianę dzielnic ze swym młodszym bratem Przemkiem i objął w ten sposób dzielnicę żagańską (1284). Jako jedyny spośród książąt śląskich popierał biskupa wrocławskiego Tomasza w jego gwałtownym sporze z Henrykiem Prawym. Biskup obdarzył go w zamian za to prepozyturą katedralną, którą odebrano wiernemu księciu prepozytowi Zbrosławowi (1287).
W późniejszych latach Konrad nie przejawiał większej aktywności. W polityce jego główną troską były stosunki z bratem Henrykiem I (III) głogowskim. Układały się one przeważnie dobrze, przerywane kilka razy kłótniami, ale ostrymi spięciami. Dzięki współpracy z bratem powiększył swe posiadłości o Lubiń, Chobienię i Wińsko. W 1299 r. wybrany został na patriarchę Akwilei. Podjął podróż w celu objęcia nowej godności, ale prędko wrócił na Śląsk. Śląscy kronikarze przypisywali to zamiłowaniu księcia do piwa, którego musiałby odmówić w Akwilei. W rzeczywistości Konrad nie mógł objąć patriarchatu, gdyż papież nie zatwierdził jego wyboru. Niepokój księcia wywołało też zachowanie Henryka głogowskiego, który pod nieobecność brata zagarnął jego dzielnicę, a jego samego zaraz po powrocie uwięził (1299). Przy pomocy innych książąt doszło do ugody i Konrad wrócił do Żagania. Do końca życia pozostawał jednak pod kuratelą polityczną Henryka głogowskiego. Jemu też umierając, zapisał swą dzielnicę. Pochowany został w Lubiążu, gdzie brat wystawił mu okazały nagrobek.