Karol III Gruby (ur. 839, zm. 13 I 888) – od 881 r. cesarz, król wschodniofrankijski i zachodniofrankijski. Syn Ludwika II Niemca, brat króla Saksonii Ludwika III Młodszego (panował 876-882) i króla Bawarii Karlomana (panował 876-880). Pochowany w klasztorze w Reichenau.

W dziedzictwie po ojcu otrzymał w 876 r. Alemanię i Recję. Za zgodą chorego Karlomana, któremu Ludwik II Niemiec przeznaczył Włochy, koronował się we Włoszech na króla, a w 881 r. na cesarza. Rychła śmierć obu braci dała mu władzę w całym państwie wschodniofrankijskim. Możni zachodniofrankijscy po śmierci w 884 r. Karlomana, syna Ludwika II Jąkały, uznali w 885 r. Karola III za swojego króla.

To ostatnie już zjednoczenie całego państwa frankijskiego pod berłem jednego władcy nie oznaczało powrotu do karolińskiej polityki uniwersalistycznej, stanowiło jedynie unię personalną poszczególnych części dawnego imperium. Postępująca choroba Karola III czyniła go niemal niezdolnym do sprawowania władzy, tak że już w 886 r. możni powołali na tron Arnulfa. Za panowania Karola III nastąpił ostateczny upadek frankijskiej polityki imperialnej.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej pt. Słownik władców Europy średniowiecznej (Wydawnictwo Poznańskie 2005) pod redakcją Józefa Dobosza, przygotowanej przez historyków związanych z Uniwersytetem Adama Mickiewicza w Poznaniu i z Polską Akademią Nauk.

Autor hasła:

Dariusz A. Sikorski – doktor habilitowany, profesor UAM. Mediewista specjalizujący się we wczesnych dziejach Polski, a zwłaszcza historii Kościoła i religii. Autor prac Kościół w Polsce za Mieszka I i Bolesława Chrobrego, Wczesnopiastowska architektura sakralna czy Początki Kościoła w Polsce, a także popularnonaukowej książki Religie dawnych Słowian. Współautor „Słownika władców średniowiecznej Europy”.