Najważniejsze rocznice

fot.domena publiczna Cesarzowa Teodora wiele lat spędziła w klasztorze.

11 stycznia 1055 roku Teodora została cesarzową Bizancjum. Była ostatnią władczynią z dynastii macedońskiej, która doprowadziła cesarstwo wschodniorzymskie do rozkwitu.

Urodzona w 981 roku Teodora była najmłodszą córką cesarza Konstantyna VIII i jego żony Heleny. Pierwszy raz do władzy doszła już w 1042 roku. Współrządziła wówczas przez kilka miesięcy cesarstwem wraz ze swoją starszą siostrą, Zoe. Pełnię władzy przejęła po śmierci męża siostry, Konstantyna IX (Zoe zmarła na kilka lat przed nim, w 1050 roku). Udało jej się przy tym uprzedzić knowania części dworskich urzędników, którzy pragnęli pominąć ją na drodze dziedziczenia i przekazać koronę Nikiforosowi I.

Wstępując na tron, Teodora miała 74 lata. Mimo to jej osiemnastomiesięczne rządy okazały się bardzo aktywne. Przeprowadziła czystkę wśród wyższych urzędników. Wykorzystała władzę także po to, by zemścić się na osobistych wrogach. Do ostatniej chwili – tak, jak i przez całe wcześniejsze życie – odmawiała też choćby rozważenia jakichkolwiek planów matrymonialnych, by zapewnić dynastii sukcesję. Nie chciała także wskazać swojego następcy.

Cesarzowa rządziła do końca sierpnia 1056 roku. Tuż przed śmiercią zgodziła się, by po niej na tron wstąpił patrycjusz Michał Bringas, wskazany przez jej doradców. Objął on władzę we wrześniu 1056 roku jako Michał VI Stratiotikos.