fot.domena publiczna Pokłon trzech króli ze Złotego kodeksu pułtuskiego (fot. domena publiczna)
Judyta (ur. ok. 1057 – 1060, zm. 24/25 grudnia 1086) – księżna polska, pierwsza żona dynastyczna Władysława I Hermana, córka Wratysława II, księcia, a następnie króla czeskiego, i jego drugiej żony Adelajd, córki Andrzeja I, króla Węgier.
Należy przypuszczać, że wyszła za Władysława Hermana wkrótce po wygnaniu Bolesława II Śmiałego, czyli w 1079 lub 1080 r. Związek małżeński miał umocnić przymierze polsko – czeskie oraz pozycję nowego władcy, wyniesionego na tron polski w wyniku buntu możnych przeciwko prawowitemu monarsze. Judyta, gorliwa chrześcijanka, znana była z wielkiej pobożności i hojności wobec kościołów, klasztorów, sierot i ubogich. Przypisuje się jej nadania na rzecz klasztoru w Tyńcu, biskupstw krakowskiego i włocławskiego, choć obecnie większość uczonych łączy te donacje z ostatnią żoną Władysława Hermana, Judytą Marią.
Położyła zasługi w sferze kultury, przywożąc do Polski (zapewne w posagu) manuskrypty pergaminowe wykonane w Czechach, m.in. Ewangeliarz gnieźnieński i tzw. Złoty kodeks pułtuski. Według najstarszych kronikarzy para długo nie miała dzieci, co niepokoiło oboje małżonków. Judyta, chcąc zmienić ten stan rzeczy, uciekała się do postów i wotów religijnych. Zapewne w 1085 r. była inspiratorką wysłania poselstwa z bogatymi darami do klasztoru benedyktyńskiego w Saint-Gilles w Prowansji, gdzie pochowany był św. Idzi – patron matek i małych dzieci. Legacja, której celem było uproszenie Boga za pośrednictwem czczonego wówczas bardzo św. Idziego o męskiego potomka dla pary książęcej, przyniosła pożądany skutek. Księżna niebawem zaszła w ciążę i 20 sierpnia 1086 r, urodziła jedynego syna, Bolesława Krzywoustego. Wkrótce potem zmarła i została pochowana w katedrze w Płocku.