fot.Zuber , lic. CC BY-SA 3.0 Księstwo Opolskie pod rządami Jarosława w latach 1173–1201 (kolor zielony) (fot. Zuber , lic. CC BY-SA 3.0)
Jarosław (ur. 1142, zm. 22 marca 1201) – książę opolski i biskup wrocławski, najstarszy syn Bolesława I Wysokiego i Zwienisławy ruskiej. Wyjątkowe w rodzie piastowskim imię otrzymał dzięki matce.
Dorastał już na wygnaniu w Niemczech. Wrócił do Polski na pewno wraz z ojcem w 1163 r. Popadł jednak z nim w ostry konflikt z powodu jego drugiego małżeństwa. Obok momentów emocjonalnych (o „nienawiści do macochy” pisał śląski kronikarz z XIII w.) decydowała przede wszystkim obawa przed wydziedziczeniem przez ojca, faworyzującego potomstwo z nowego małżeństwa. Bolesław rzeczywiście zmusił najstarszego syna do wstąpienia do stany duchownego. Jarosław wszedł jednak w porozumienie ze stryjem Mieszkiem Plątonogim i razem z nim toczył walkę przeciwko Bolesławowi, dwukrotnie wypędzając go z jego ziem (1172, 1177).
Nie wiadomo, kiedy i od kogo uzyskał własną dzielnicę ze stolicą w Opolu. Znów wraz ze stryjem wziął udział w walkach o tron krakowski po śmierci Kazimierza II Sprawiedliwego, uczestnicząc w wielkiej bitwie pod Mozgawą (1195).
Po latach sporów pogodził się z ojcem, który uczynił go biskupem wrocławskim (1198). Pamiątką ugody są liczne emisje monet z wizerunkami księcia i biskupa, imionami Bolesław i Jarosław czy też polskimi napisami „milost” (miłość). Krótkie rządy biskupie Jarosława nie są bliżej znane. Późniejsza tradycja przypisywała mu nadanie biskupstwu ziemi nyskiej, co było jednak przekonaniem całkowicie błędnym. Zachowane pisma wskazują na zainteresowanie księcia-biskupa sprawami dyscypliny kleru, a także rozwojem klasztorów cysterskich. Zmarł na kilka miesięcy przed śmiercią ojca, który zdążył przejąć po nim dzielnicę opolską.