fot.M. Gryń Emnilda na rysunku Mirosława Grynia. Ilustracja z „Pomocnika Historycznego” Polityki poświęconego początkom Polski opublikowana za zgodą wydawcy.

Emnilda (ur. ok. 970–975, zm. między 1013 a 1017) – księżna polska, trzecia żona Bolesława I Chrobrego, córka Dobromira, nieznanego bliżej księcia słowiańskiego.

Istnieje kilka hipotez na temat pochodzenia Dobromira i Emnildy. H. Łowmiański uznał ją za córkę władcy małopolskiego i ostatnią dziedziczkę ziemi krakowskiej. T. Wasilewski przypuszczał, że Dobromir był księciem morawskim. Większość historyków uważa jednak Emnildę za córkę księcia zachodniosłowiańskiego (władcy Łużyc i Milska, Stodoran, Obodrytów). Za takim umiejscowieniem posiadłości Dobromira przemawia przekaz Thietmara, z którego wynika, że Emnilda i jej ojciec byli dobrze znani biskupowi Merseburga. Wiemy także, że Dobromir był księciem chrześcijańskim, skoligaconym z jakąś dynastia niemiecką i cieszył się sympatią kronikarza. Można przypuszczać, że przyjął chrzest za pośrednictwem niemieckim, skoro imię jego córki jest pochodzenia niemieckiego i należy do grupy dawnych imion saskich.

Emnilda wydana została za Bolesława Chrobrego w 987 lub 988 roku po jego rozwodzie z księżniczką węgierską. Według najstarszych kronikarzy była gorliwą chrześcijanką, hojną w dawaniu jałmużny, chętną do poszczenia, wywierającą dobroczynny wpływ na męża i powściągającą jego srogość. W świetle tradycji późniejszych pokoleń trwające blisko 30 lat jej pożycie z Bolesławem było bardzo udane. Urodziła Chrobremu pięcioro dzieci – dwóch synów: Mieszka II i Ottona oraz trzy córki: Regelindę (żonę margrabiego Miśni Hermana) i dwie nieznane z imienia (ksienię w nieznanym klasztorze oraz żonę księcia kijowskiego Świętopełka). Zmarła najpóźniej w 1017 roku, skoro na początku lutego 1018 roku Bolesław Chrobry zawarł swój czwarty związek małżeński z Odą.

Autor hasła:

Andrzej Kamieński – doktor habilitowany, historyk specjalizujący się w historii nowożytnej, związany z Instytutem Historii Polskiej Akademii Nauk. Autor wielu publikacji poświęconych m. in. dynastii Hohenzollernów. Współautor „Słownika władców Europy średniowiecznej”, „Słownika władców Europy nowożytnej i najnowszej” oraz „Słownika władców polskich”.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej pt. Słownik władców polskich (Wydawnictwo Poznańskie 1999) pod redakcją Józefa Dobosza, przygotowanej przez historyków związanych z Uniwersytetem Adama Mickiewicza w Poznaniu i z Polską Akademią Nauk.

Nasze publikacje o Emnildzie: