fot.Linsengericht, lic. CC BY-SA 3.0 Regelinda (fot. Linsengericht, lic. CC BY-SA 3.0)

Regelinda (ur. ok. 989, zm. 21 III 1030) – księżniczka polska, żona margrabiego Miśni Hermana, córka Bolesława I Chrobrego i jego trzeciej żony Emnildy, prawdopodobnie księżniczki połabskiej.

Jej imienia nie odnotowały źródła współczesne. Odnajdujemy je natomiast w przekazach trzynastowiecznych. W drugiej połowie 1002 r. lub w 1003 r. wydana została za Hermana, syna Ekkeharda I, margrabiego Miśni. Przybliżoną datę ślubu ustala się na podstawie relacji kronikarskiej Thietmara, podającego, że w 1002 r. po śmierci margrabiego Ekkeharda I (30 IV) doszło do wyprawy Bolesława Chrobrego w rejon Miśni i zdobycia przez Polaków podstępem grodu Strzała (Strehla).

W 1003 r. podczas podobnej wyprawy Strzała została oszczędzona przez polskie oddziały, gdyż stanowiła wówczas wiano córki Chrobrego. O losach Regelidny w Miśni niewiele wiemy. Wraz z mężem Hermanem (zm. 1038),  w latach 1003-1038 margrabią miśnieńskim, figuruje ona w źródłach jako fundatorka katedry w Naumburgu, dokąd między 1028 a 1032 r. została przeniesiona stolica biskupstwa z Żytyc (Zeitz).

Należy zatem przypuszczać, że śmierć Regelindy nastąpiła po przystąpieniu do budowy katedry i przenosinach siedziby biskupiej z Żytyc, a więc około 1030 r. lub nieco później. Pochowana została zapewne w obrębie katedry naumburskiej. W latach 1250-1260 podczas przebudowy katedry wzniesiono w jej wnętrzu posągi kamienne Regelindy („Śmiejącej się Polki”) i jej męża Hermana. Figury fundatorów katedry uchodzą obecnie za czołowe osiągnięcie gotyckiej rzeźby saskiej.

Autor hasła:

Andrzej Kamieński – doktor habilitowany, historyk specjalizujący się w historii nowożytnej, związany z Instytutem Historii Polskiej Akademii Nauk. Autor wielu publikacji poświęconych m. in. dynastii Hohenzollernów. Współautor „Słownika władców Europ średniowiecznej”, „Słownika władców Europy nowożytnej i najnowszej” oraz „Słownika władców polskich”.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej pt. Słownik władców polskich (Wydawnictwo Poznańskie 1999) pod redakcją Józefa Dobosza, przygotowanej przez historyków związanych z Uniwersytetem Adama Mickiewicza w Poznaniu i z Polską Akademią Nauk.