Dagobert I (ur. ok. 608, zm. 19 I 638/639) – król Franków od 629 r. Syn Chlotara II, ojciec Chlodwika II i Sigiberta III. Miał trzy żony (według przekazu Freidegara): Nantehildę, Wulfegundę i Berchildę oraz liczne konkubiny. Pochowany w Saint-Denis.

Z nieustalonych powodów Chlotar II desygnował w 629 r. Dagoberta na współkróla w Austrazji. Jako majordoma przydał mu Pepina Starszego, a biskupa Metzu, Arnulfa, jako doradcę. Po śmierci ojca w 629 r. objął władzę w całym państwie, a swojemu bratu jako współkrólowi wydzielił jedynie Tuluzę. Klęski na wschodzie, których doznał w 631 r. w walce z Samonem, założycielem pierwszego słowiańskiego państwa, w Turyngii i Saksonii oraz zagrożenie Bawarii przez Bułgarów skłoniły go do wzmocnienia Austrazji i zaspokojenia ambicji tamtejszej arystokracji przez koronowanie trzyletniego syna Sigiberta na współkróla.

Możni Neustrii, zaniepokojeni uprzywilejowaniem Austrazji, zażądali koronowania na swojego króla nowo narodzonego Chlodwika II. Ostatecznie Dagobert uległ zasadzie podziału państwa miedzy synów panującego. Tym samym nie powiodła się ostatnia poważna próba integracji państwa przez Merowingów. Dagobert I był ostatnim wpływowym Merowingem, a w tradycji Franków – później także Francji – przetrwała jego sława „dobrego króla”.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej pt. Słownik władców Europy średniowiecznej (Wydawnictwo Poznańskie 2005) pod redakcją Józefa Dobosza, przygotowanej przez historyków związanych z Uniwersytetem Adama Mickiewicza w Poznaniu i z Polską Akademią Nauk.

Autor hasła:

Dariusz A. Sikorski – doktor habilitowany, profesor UAM. Mediewista specjalizujący się we wczesnych dziejach Polski, a zwłaszcza historii Kościoła i religii. Autor prac Kościół w Polsce za Mieszka I i Bolesława Chrobrego, Wczesnopiastowska architektura sakralna czy Początki Kościoła w Polsce, a także popularnonaukowej książki Religie dawnych Słowian. Współautor „Słownika władców średniowiecznej Europy”.