fot.domena publiczna Chlodwig (fot. domena publiczna)
Chlodwig I (ur. ok. 466, zm. 27 X 511) – Król Franków salickich z Tournai od 481 / 482 r. Syn Childeryka. Ze związku małżeńskiego z Chrotchildą (św. Klotylda) miał synów: Teuderyka l, Chlodomera, Choldeberta I i Chlotara I. Pochowany w kościele St. Geneviéve w Paryżu.
Ojciec Chlodwiga był jednym z licznych frankijskich „królików”, których „królestwa” ograniczały się do terytoriów rzymskich okręgów miejskich (civitas). Wraz z godnością królewską odziedziczył z ramienia rzymskiego namiestnictwo nad prowincją Belgica II, ale już w 486 lub 487 r. pobił Syagriusza, rzymskiego wodza panującego nad północno-zachodnią Galią. To zwycięstwo zapewniło Chlodwigowi hegemonię nad pozostałymi „królami” Franków, a wielu z nich być może pozbawił tronu. Pokonał w prawdopodobnie dwóch wojnach (ok. 496 i 506) Alemanów i wcielił ich do swojego państwa.
Chlodwig utrzymywał dobre stosunki z Kościołem galijskim. Jego małżonka, Chrotchilda, była katoliczką; pozwolił również ochrzcić dwóch synów. Otwarty był też na wpływy ariańskie – na arianizm przeszła jego siostra. Decyzja Chlodwiga o chrzcie katolickim, który miał miejsce ok. 498 r. w Reims, nie była wolna od uwarunkowań politycznych. Mógł liczyć na wsparcie katolickiego episkopatu galijskiego, w którego ręce przeszła w czasie zamętu spowodowanego upadkiem cesarstwa na Zachodzie znaczna część władzy publicznej. Z drugiej strony, było to źle odebrane przez inne plemiona germańskie, wyznania ariańskiego – o ile w ogóle były ochrzczone. Chrzest Chlodwiga miał decydujące znaczenie dla dalszych dziejów Kościoła katolickiego.
Wraz ze zdobyczami terytorialnymi, które uszczuplały stan posiadania Arian, jak podbój Alemanii i zdobycie na Wizygotach Akwitanii w 507 r., wzmocnił się katolicyzm. Cesarz bizantyński Anastazjusz I obdarzył Chlodwiga godnością konsula honorowego, po czym Chlodwig przeniósł swoją siedzibę z Soissons do Paryża. Pod koniec życia, idąc za przykładem germańskich prawodawców – wizygockiego króla Euricha i burgundzkiego Gundobada, kazał spisać prawo zwyczajowe Franków salickich (Lex Salica). Na zwołanym przez niego w 511 r. synodzie w Orleanie, który można traktować jako początek merowińskiego Kościoła krajowego, dokonał jego reorganizacji. Po śmierci Chlodwiga państwo zostało podzielone na osiem części między jego czterech synów.
Literatura:
- G. Faber, Merowingowie i Karolingowie, Warszawa 1994, s. 30-60.