fot.domena publiczna Wizerunek Arnulfa.
Arnulf (ur. ok. 850, zm. 8 XII 899 zapewne w Ratyzbonie) – król wschodniofrankijski od 887 roku. Nieprawy syn Karlomana. Jego synami byli: Ludwik Dziecię, Świętopełek i Ratold. Pochowany w Ratyzbonie (klasztor św. Emmerama).
Został osadzony w 876 roku w Karyntii przez swojego ojca, Karlomana, ale szybko podporządkował sobie dolną Panonię. Śmierć ojca w 880 roku nie przyczyniła się do rozszerzenia jego władztwa. Przynagleni śmiertelną chorobą Karola III i brakiem jego prawych potomków, możni wschodniofrankijscy wybrali w końcu 887 roku Arnulfa na króla.
Na zjeździe Rzeszy we Frankfurcie w 888 roku możni i biskupi zachodniofrankijscy zaproponowali mu koronę królewską, której Arnulf nie przyjął. Swoje rządy opierał na bezpośredniej władzy we wschodniej Frankonii, Bawarii i Lotaryngii, zadowalając się jedynie zwierzchnictwem lennym nad pozostałymi częściami państwa wschodniofrankijskiego.
W polityce wewnętrznej koncentrował się głównie na konsolidacji Bawarii i Frankonii. Główną jego siedzibą był odnowiony pałac karoliński w Ratyzbonie. Wyprawy Arnulfa przeciw państwu wielkomorawskiemu początkowo nie przynosiły sukcesów. Dopiero śmierć Świętopełka w 894 roku i przymierze ze świeżo osiadłymi w 895/896 roku w Panonii Węgrami zmusiły Wielkie Morawy do uznania władzy zwierzchniej Arnulfa.
Swoje zwierzchnictwo udało mu się narzucić również Czechom, Serbołużyczanom i Obodrytom. Odniósł także wspaniałe zwycięstwo nad Normanami w 891 roku w bitwie pod Löwen nad rzeka Dyle w Belgii, po którym Normanowie (nie licząc ostatniego najazdu łupieżczego w 892) już nie pojawili się w Lotaryngii ani we wschodniej części dawnego imperium karolińskiego. Podjęte w 893 roku starania o przywrócenie panowania karolińskiego we Włoszech doprowadziły do uzyskania przez Arnulfa w lutym 896 roku, jako ostatniego z Karolingów, korony cesarskiej. W 895 roku jego nieprawy syn, Świętopełk, został wybrany i koronowany na króla Burgundii i Lotaryngii.