Pochówek oskórowanych kotów. Pogańskie rytuały czy świadectwo średniowiecznej mody?
fot.domena publiczna Nie zawsze życie kota było sielankowe niczym na tym obrazie Hansa von Kulmbacha.
We wschodniej Hiszpanii natrafiono na tysiącletnie miejsce pochówku kotów. Wytłumaczenia dla tego niezwykłego odkrycia są dwa. Albo jest to świadectwo pogańskich rytuałów, albo… pozostałość pracy miejscowych futrzarzy.
Podczas niedawnych badań w El Bordellet odkryto dziewięć dołów, w których najprawdopodobniej znajdowały się rośliny ze średniowiecznych gospodarstw. Natrafiono tam również na kości owiec, kóz, bydła, świń, psów i koni. Jedno z miejsc okazało się szczególnie ciekawe – trafiło tam aż 900 kości kota domowego! Są one datowane na lata 970-1025.
Po dokładniejszych badaniach udało się stwierdzić, że koty zostały najprawdopodobniej oskórowane, zaś życie straciły będąc w wieku od 9 do 20 miesięcy. Zatem wtedy, gdy ich futro było zwykle jeszcze niezniszczone przez pasożyty czy choroby. Skąd aż taki popyt na skórę kocią? Była ona chętnie wykorzystywana ze względu na swoje podobieństwo do futra królików. Koty domowe dostarczały surowca dla osób mniej zamożnych lub… zakonnic, które musiały wykazać się ascetycznym trybem życia.
Już wcześniej znajdowano dowody na to, że los kota bywał z tego powodu przesądzony w świecie muzułmańskim. Odkrycie z Hiszpanii byłoby potwierdzeniem, że tak samo z dzisiejszymi domowymi ulubieńcami postępowali chrześcijanie.
Naukowcy nie przesądzają jednak sprawy. Być może taki pochówek miał charakter rytualny. Może o tym świadczyć chociażby to, że koło kocich szkieletów znajdowała się m. in. czaszka konia i kozi róg. Ponieważ sprawa nie jest jednoznaczna, na wspomnianym terenie będą dalej prowadzone badania archeologiczne.
„…Odkrycie z Hiszpanii byłoby potwierdzeniem, że tak samo z dzisiejszymi domowymi ulubieńcami postępowali chrześcijanie…” A aby przypadkiem ta kraina nie była jeszcze wciąż pod panowaniem arabskim??
Uwaga bardzo słuszna, ale historia Hiszpanii jest bardziej skomplikowana. Autorka nie pomyliła się. Co prawda w 750 r. władzę na Półwyspie przejęli Abbasydzi, czyli jedna z dynastii imperium muzułmańskiego, ale rok 929 przyniósł rządy Abd ar-Rahmana III z dynastii Umajjadów kordobańskich, który był synem chrześcijanki, przekształcając państwo w kalifat. Był to tzw. złoty wiek tolerancji między wyznaniami. Po rozpadzie kalifatu północ i zachód tworzyły przede wszystkim kraje chrześcijańskie: m.in. Nawarra, Katalonia, Asturia były to już ok. 1000 r. chrześcijańskie twierdze. Chociaż zdobycie Grenady symbolicznie uważa się za koniec panowania muzułmańskiego na Półwyspie, przed 1492 rokiem ludność go zamieszkująca nie była w całości wyznania islamskiego.
Dokładnie rzecz ujmując El Bordellet leży w Katalonii, a władzę nad nim sprawowali chrześcijańscy hrabiowie Barcelony. To ta część dzisiejszej Hiszpanii, która bardzo krótko była w rękach muzułmanów – jedynie w VIII wieku.