Lotar (ur. ok. 941, zm. 2 III 986) – król Francji od 954 roku. Syn Ludwika IV Zamorskiego, brat Karola Lotaryńskiego, ojciec Ludwika V Leniwego. Pochowany w katedrze w Reims.
Koronacja trzynastoletniego Lotara odbyła się za zgodą Hugona Wielkiego, największego feudała Francji, który w zamian został ponownie mianowany księciem Francji z władzą w Akwitanii i Burgundii. Po śmierci Hugona w 956 roku regencję nad młodym królem sprawowali Liudolfingowie, a Otton I dał Lotarowi za żonę córkę swojej żony z pierwszego małżeństwa, Emmę.
Młody król, opierając się na możnych francuskich, stopniowo odzyskał samodzielną władze. Gdy Otton II osadził w księstwie Lotaryngii Karola, brata Lotara, ten zaatakował w 978 roku Ottona II i nieomal wziął go do niewoli. Dopiero śmierć cesarza w 983 roku pozwoliła Lotarowi zająć część Lotaryngii z Verdun.
Chcąc zapewnić tron synowi, Ludwikowi V, kazał go koronować w 979 roku. Panowanie Lotara i jego szybko zmarłego syna (zm. 987) było ostatnią próbą odbudowy władztwa Karolingów we Francji, a dominacja Ottonów przyspieszyła wykształcenie specyficznie francuskiego patriotyzmu.