Lotar (ur. ok. 941, zm. 2 III 986) – król Francji od 954 roku. Syn Ludwika IV Zamorskiego, brat Karola Lotaryńskiego, ojciec Ludwika V Leniwego. Pochowany w katedrze w Reims.

Koronacja trzynastoletniego Lotara odbyła się za zgodą Hugona Wielkiego, największego feudała Francji, który w zamian został ponownie mianowany księciem Francji z władzą w Akwitanii i Burgundii. Po śmierci Hugona w 956 roku regencję nad młodym królem sprawowali Liudolfingowie, a Otton I dał Lotarowi za żonę córkę swojej żony z pierwszego małżeństwa, Emmę.

Młody król, opierając się na możnych francuskich, stopniowo odzyskał samodzielną władze. Gdy Otton II osadził w księstwie Lotaryngii Karola, brata Lotara, ten zaatakował w 978 roku Ottona II i nieomal wziął go do niewoli. Dopiero śmierć cesarza w 983 roku pozwoliła Lotarowi zająć część Lotaryngii z Verdun.

Chcąc zapewnić tron synowi, Ludwikowi V, kazał go koronować w 979 roku. Panowanie Lotara i jego szybko zmarłego syna (zm. 987) było ostatnią próbą odbudowy władztwa Karolingów we Francji, a dominacja Ottonów przyspieszyła wykształcenie specyficznie francuskiego patriotyzmu.

Autor hasła:

Dariusz A. Sikorski – doktor habilitowany, profesor UAM. Mediewista specjalizujący się we wczesnych dziejach Polski, a zwłaszcza historii Kościoła i religii. Autor prac Kościół w Polsce za Mieszka I i Bolesława Chrobrego, Wczesnopiastowska architektura sakralna czy Początki Kościoła w Polsce, a także popularnonaukowej książki Religie dawnych Słowian. Współautor „Słownika władców średniowiecznej Europy”.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej pt. Słownik władców Europy średniowiecznej (Wydawnictwo Poznańskie 2005) pod redakcją Józefa Dobosza, przygotowanej przez historyków związanych z Uniwersytetem Adama Mickiewicza w Poznaniu i z Polską Akademią Nauk.