fot.domena publiczna Wizerunek Konrada IV.
Konrad IV (ur. 25 IV 1228 w Andria we Włoszech, zm. 25 V 1254 k. Lavello we Włoszech) – król Niemiec od 1237 (1250) roku i Jerozolimy. Syn Fryderyka II i Izabeli (Jolanty) Il z Brienne. Ożeniony z Elżbietą, miał syna Konradyna. Pochowany w katedrze w Mesynie.
Odziedziczył po zmarłej w połogu matce koronę królestwa Jerozolimy. W 1235 roku Fryderyk II zabrał ze sobą Konrada do Niemiec, gdy wyprawił się, aby stłumić bunt starszego syna Henryka, którego detronizował. Wówczas nie udało mu się przeforsować wyboru Konrada na króla Niemiec, ale został on mianowany zastępcą Fryderyka w Niemczech.
Dopiero w 1237 roku wybrano go na króla i przyszłego cesarza, ale nigdy nie doczekał się koronacji. W czasie uzurpacji w Niemczech Henryka Raspe (1246–1247) i Wilhelma I Holenderskiego (1247–1256), wybranych na królów przez opozycję antystaufijską, Konrad skutecznie bronił interesów Staufów w Niemczech.
Dopiero śmierć ojca w 1250 roku i rozproszenie zwolenników Staufów zmusiło go do opuszczenia Niemiec i udania się do królestwa Sycylii w 1251 roku. Jednak i tam wybuchały powstania przeciw Staufom, które udało mu się zdusić. Konrad zmarł ekskomunikowany przez Innocentego IV, gdy przygotowywał wyprawę do Niemiec. Jego małoletni syn Konradyn został pozbawiony dziedzictwa przez przyrodniego brata Konrada IV, Manfreda (zm. 1266), który koronował się na króla Sycylii w 1256 roku.