Konrad I (ur.?, zm. 23 XII 918) – król wschodniofrankijski od 911 r. Syn Konrada Starszego. Pochodził z arystokratycznego rodu Konradynów, prawdopodobnie zagnieżdżonego nad środkową Loarą, ale w drugiej połowie IX w. mocno już zasiedziałego we Frankonii nad Menem.

Jego wybór na króla, po wygaśnięciu wschodniofrankijskiej gałęzi Karolingów, który dokonał się na zebraniu plemion w Forchheim, był wyrazem uświadomienia odrębności plemion wschodniofrankijskich od reszty monarchii pokarolińskich. Jedynie Lotaryngia poddała się władzy Karola Prostaka. Polityka Konrada koncentrowała się na umocnieniu władzy monarszej, wspieranej przez Kościół, wobec wzrastających w siłę książąt plemiennych (herzogów).

Nie mogąc sprostać wzmagającym się najazdom Węgrów, obronę państwa pozostawił w gestii książąt, którzy sami organizowali obronę, aż w końcu się usamodzielnili. Jedynie Frankonia, z której pochodził Konrad, i Turyngia pozostawały pod jego władzą. Mimo politycznego i militarnego utalentowania, jego panowanie nie wzmocniło państwa ani wewnętrznie, ani nie zapobiegło zagrożeniom zewnętrznym. Najdonioślejszą decyzją Konrada było poparcie, jakiego udzielił na łożu śmierci swojemu głównemu wrogowi, księciu Saksonii Henrykowi.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej pt. Słownik władców Europy średniowiecznej (Wydawnictwo Poznańskie 2005) pod redakcją Józefa Dobosza, przygotowanej przez historyków związanych z Uniwersytetem Adama Mickiewicza w Poznaniu i z Polską Akademią Nauk.

Autor hasła:

Dariusz A. Sikorski – doktor habilitowany, profesor UAM. Mediewista specjalizujący się we wczesnych dziejach Polski, a zwłaszcza historii Kościoła i religii. Autor prac Kościół w Polsce za Mieszka I i Bolesława Chrobrego, Wczesnopiastowska architektura sakralna czy Początki Kościoła w Polsce, a także popularnonaukowej książki Religie dawnych Słowian. Współautor „Słownika władców średniowiecznej Europy”.