fot.domena publiczna Harald Pięknowłosy symbolicznie przejmuje z rąk ojca władzę, miniatura z Flateyjarbók, XVI wiek (fot. domena publiczna)
Harald I Pięknowłosy (ur. ok. 855, zm. 933) – król Norwegii od ok. 870 r. Syn Halfdana Czarnego, króla Vestfoldu, i Ragnhildy, córki i dziedziczki Sigurda, króla Ringerike. Miał co najmniej dziesięć żon lub konkubin, z którymi spłodził liczne potomstwo, m.in. Eryka zwanego „Krwawym Toporem” (zm. 954), króla Norwegii w latach 930-945, Haakona I Dobrego (zm. 960 / 961), króla Norwegii od 945 r., Björna (zm. ok. 927), króla Vestfoldu (był pradziadem króla Norwegii Olafa II Świętego), i Olafa (zm. ok. 934), króla Viken. Od tego ostatniego pochodził późniejszy król Norwegii Olaf I Tryggvason.
Wywodził się od mitycznych władców Uppsali, Ynglingów, którzy, wypędzeni ze swej ojczyzny, znaleźli swoje drugie władztwo w krainie Viken na południu Norwegii (Ostfold i Vestfold). Wkrótce po objęciu rządów zainicjował podbój lokalnych księstw i królestw norweskich. Po bitwie pod Solskiel (ok. 870) zajął Rogaland (obszar wokół Stavanger), Hordaland (okręg Bergen) i Møre: terytorium leżące między Sognefjørd i Moldefjørd. W 872 r. pokonał w okolicach dzisiejszego Stavangeru (Hafrsfjørd) połączone floty władców dzielnicowych, zhołdował Trøndelag (okolice dzisiejszego Trondheim) i zjednoczył Norwegię. Podporządkował sobie następnie Szetlandy i Orkady.
Prowadził walkę z możnowładcami, konfiskował majątki ziemskie swoich oponentów. Polityka centralizacji władzy w Norwegii była jednym z powodów emigracji do Islandii. Na wyspie tej osiedliło się, jak obliczają uczeni, od 873 do 930 r. blisko 20 tys. Norwegów. Kres panowania Haralda I nastąpił w 930 r. (abdykował na rzecz swego syna Eryka). Państwo Haralda wkrótce po jego śmierci rozpadło się na szereg władztw terytorialnych.