fot.Packare, lic. CC0 Popiersie gotyckie Elżbiety pomorskiej (fot. Packare, lic. CC0)
Elżbieta (ur. ok. 1326, zm. przed 1363) – księżniczka polska, żona Bogusława V zachodniopomorskiego, córka Kazimierza III Wielkiego i Aldony-Anny, córki wielkiego księcia litewskiego Giedymina.
W 1335 r., w momencie zbliżenia Polski z cesarskim domem Wittelsbachów, zawarty został sojusz z margrabią brandenburskim Ludwikiem, starszym synem cesarza. Przewidywał on małżeństwo Elżbiety z Ludwikiem Rzymskim, młodszym synem cesarza. Związek ten miał doraźne cele polityczne i był wymierzony przeciwko sprzymierzeńcom Krzyżaków – Luksemburgom. Kilka miesięcy później na zjeździe w Wyszehradzie (1335) nastąpiło zbliżenie z Janem Luksemburskim, co miało być gwarantowane przez małżeństwo Elżbiety z wnukiem Jana Luksemburskiego, Janem, synem księcia Bawarii.
Zerwanie umów małżeńskich z Wittelsbachami doprowadziło do oziębienia stosunków z margrabią brandenburskim Ludwikiem i do jego przymierza z Krzyżakami. Kolejny raz Elżbieta stała się przedmiotem gry politycznej ojca w 1343 r. 24 lutego tego roku w Poznaniu został zawarty sojusz Kazimierza Wielkiego z książętami Pomorza Zachodniego: Bogusławem V, Barnimem IV i Warcisławem V. Sojusz ten był skierowany przeciwko zakonowi krzyżackiemu, a umocnić go miało małżeństwo Bogusława z Elżbieta. Ślub został zawarty latem 1343 r. Ze związku tego urodziło się troje dzieci: Kaźko słupski (1351-1377), Elżbieta, późniejsza żona cesarza Karola IV, oraz Warcisław (zm. 1395). Elżbieta zmarła przed 1363 r., gdyż w tym roku Bogusław ożenił się powtórnie.