fot.domena publiczna Chlotar II (fot. domena publiczna)
Chlotar II (ur. 584, zm. 629) – król Franków od 613 r. Syn Chilperyka I i księżniczki burgundzkiej Fredegundy, ojciec Dagoberta I i Chariberta II.
Zamordowany w 584 r. Chilperyk I pozostawił trzymiesięcznego Chlotara. Opiekę nad nim roztoczył jego wuj, król Burgundów Guntram, który uchronił go przed zakusami kuzyna Chlotara II, Childeberta II z Austrazji i stryja, Gundowalda. W traktacie zawartym w Andelot w 586 r. Guntram i Childebert na nowo ułożyli stosunki wewnątrz dynastii i zakończyli ponaddwudziestoletnie walki.
Śmierć Guntrama w 593 r. i Childeberta II w 596 r. umożliwiła Chlotarowi zajęcie Paryża, ale został w 600 r. pokonany przez Teudericha II i osadzony jako „królik” w Rouen. Po jego śmierci w 613 r. możni Austrazji i Burgundii właśnie Chlotarowi II powierzyli władzę w całym państwie, obawiając się regencji nad małoletnim Sigibertem II jego prababki Brunhildy, którą w końcu wygnano.
Chlotar zaprzestał walk z Wizygotami i Longobardami, skupiając się na uporządkowaniu wewnętrznych spraw państwa. Za główną swoją siedzibę obrał Paryż. Zarząd nad każda częścią państwa powierzył majordomom, uznając tym samym ich ograniczoną niezależność. W edykcie paryskim z 614 r. zagwarantował powoływanie urzędników królewskich spośród mieszkańców danej prowincji. Udzielił Kościołowi wiele koncesji m.in. uznał sądownictwo kościelne nad duchownymi, ale zachował prawo mianowania biskupów. W 623 r., naciskany przez możnych austrazyjskich, koronował swojego syna Dagoberta na króla Austrazji, przydając mu jako majordoma Pepina Starszego i biskupa Metzu, Arnulfa, jako duchowego doradcę – obaj byli protoplastami Karolingów. Z poparciem Chlotara iryjscy misjonarze pod przewodnictwem Kolumbana zdobyli ogromny wpływ na Kościół frankijski, jak też na życie kulturalne w Galii, m.in. dzięki licznym fundacjom monastycznym.