Bolesław-Jerzy (ur. przed 1314, zm. 1340) – książę halicko-włodzimierski, syn Trojdena I, księcia sochaczewskiego i czerskiego, oraz Marii, córki Jerzego, księcia halicko-włodzimierskiego.

Na tronie halicko-włodzimierskim, który dziedziczył przez matkę, osadził go Władysław I Łokietek. Zmienił wtedy imię na Jerzy i wyznanie na prawosławne. Jego rządy to ciągłe lawirowanie pomiędzy Polską, Mazowszem, Litwą i Rusią. Był lojalny zarówno wobec Łokietka, a później Kazimierza III Wielkiego, jak i swojej rodziny na Mazowszu, która niejednokrotnie jednoczyła się z Krzyżakami przeciwko Polsce.

Ze strony litewskiej zagrażał mu Lubart, syn Giedymina, który był żonaty z córką ostatniego księcia włodzimierskiego. Potencjalny konflikt rozwiązał, żeniąc się w 1331 roku z siostrą Lubarta. Utrzymywał też zapewne dobre stosunki z Węgrami, spotykamy go bowiem na zjeździe w Wyszehradzie w 1338 roku. Mimo prób zawarcia sojuszu z bojarami ruskimi, ci sprzymierzyli się z Tatarami i w 1340 roku otruli księcia.

Bolesław-Jerzy był żonaty z Eufemią (1331), córką Giedymina, księcia litewskiego. Nie miał dzieci. Najważniejsze z punktu widzenia interesów Polski były jego stosunki z Władysławem Łokietkiem, a później z Kazimierzem Wielkim. Najprawdopodobniej na krótko przed śmiercią, nie mając potomstwa, przekazał prawa do księstwa halicko-włodzimierskiego Kazimierzowi Wielkiemu. Ten bowiem wkrótce po jego śmierci przyłączył to księstwo do Korony. Akt ten rozpoczął długą rywalizację Polski z Węgrami i Litwą o tę część Rusi.

Autor hasła:

Maciej Michalski – doktor habilitowany, historyk mediewista, związany z Instytutem Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Autor prac poświęconych m.in. historii idei, historii kobiet oraz historii kształtowania się tożsamości narodowej Słowian w XIX wieku. Współautor „Słownika władców polskich”, „Słownika władców Europy średniowiecznej” oraz „Słownika władców Europy nowożytnej i najnowszej”.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej „Słownik władców polskich” (Wydawnictwo Poznańskie 1999) pod redakcją Józefa Dobosza, przygotowanej przez historyków związanych z Uniwersytetem Adama Mickiewicza w Poznaniu i z Polską Akademią Nauk.