Bernard (ur. ok. 1290, zm. 6 maja 1326) – książę świdnicki, syn Bolka I świdnickiego i Beatrycze brandenburskiej. W chwili śmierci ojca (w 1301 roku) był jeszcze małoletni. Opiekę nad księstwem świdnickim sprawował brat matki młodych książąt, margrabia brandenburski Herman.

Samodzielne rządy objął Bernard w 1309 roku i władał początkowo całym ojcowskim dziedzictwem, z czasem dopiero wydzielając dzielnice dorastającym braciom: Henrykowi w Jaworze (w 1312 roku) i Bolkowi w Ziębicach (w 1322 roku).

Obawiając się ambitnych planów Henryka głogowskiego, szukał porozumienia z wrogim mu Władysławem I Łokietkiem i pojął jego córkę Kunegundę za żonę (ok. 1310 roku). Jednocześnie związał się z wpływowym w Niemczech rodem bawarskich Wittelsbachów, wydając (1308–1311) swą siostrę za Ludwika Wittelsbacha, przyszłego (od 1314 roku) króla niemieckiego i cesarza.

Bernard wspierał szwagra w walce o koronę cesarską, osobiście uczestniczył w zwycięskiej bitwie pod Mühldorfem w Bawarii (w 1322 roku). Wziął też udział w wyprawie krzyżackiej na Litwę (w 1322 roku). Dobre stosunki z Krzyżakami świadczą o stosunkowo luźnym charakterze związku Bernarda z Łokietkiem (zaciekłym wrogiem Zakonu).

Pochowany został w klasztorze w Krzeszowie. Z małżeństwa z Kunegundą pozostawił synów: Bolka II i Henryka oraz córki: Konstancję (wydaną za Przemka głogowskiego), Elżbietę (wydaną za Bolesława II opolskiego) i Beatę (pochowaną w kościele franciszkańskim w Wittemberdze).

Autor hasła:

Tomasz Jurek – profesor doktor habilitowany, historyk mediewista związany z Instytutem Historii Polskiej Akademii Nauk. Autor wielu publikacji, poświęconych m. in. średniowiecznej historii Śląska. Współautor „Słownika władców polskich”.

Źródło:

Powyższe hasło ukazało się pierwotnie w publikacji książkowej pt. Słownik władców polskich (Wydawnictwo Poznańskie 1999) pod redakcją Józefa Dobosza, przygotowanej przez historyków związanych z Uniwersytetem Adama Mickiewicza w Poznaniu i z Polską Akademią Nauk.