fot.domena publiczna Kościół świętych Szymona i Heleny w Mińsku na widokówce sprzed 1917 roku.

Urodzony w 1847 roku w majątku Ślepianka  Edward Woyniłłowicz był jednym z najzamożniejszych ziemian na Mińszczyźnie. Na początku XX wieku zaangażował się w działalność białoruskiego ruchu narodowego. Był fundatorem pierwszego białoruskiego wydawnictwa „Zahlanie sonca i u nasza wakonca”, czasopism „Łuczynka” i „Sacha” oraz gazety „Nasza Niwa”. Angażował się w działalność na rzecz równouprawnienia Żydów i muzułmanów, a także w dialog katolicko-prawosławny.

W 1918 roku opowiedział się za proklamowaniem Białoruskiej Republiki Ludowej, a dwa lata później w jego domu w Słucku mieścił się sztab zdławionego przez bolszewików Powstania Słuckiego.

Po zawarciu przez Polskę a ZSRR pokoju ryskiego, na mocy którego Mińsk został stolicą sowieckiej Białorusi, Edward Woyniłłowicz osiadł w Bydgoszczy, gdzie zmarł w 1928 roku.

Był gorliwym katolikiem. Najbardziej znanym jego dziełem pozostaje tak zwany Czerwony Kościół, zbudowany w 1910 roku w stylu neoromańskim po śmierci dwójki dzieci Szymona i Heleny (ich świętym patronom dedykowana jest świątynia będąca jednym ze znaków rozpoznawczych Mińska). Od roku 2015 z inicjatywy diecezji mińsko-mohylewskiej trwa proces beatyfikacyjny Woyniłłowicza – pierwszy w historii Białorusi.

Źródło informacji:

• Skwer w centrum Mińska otrzyma nazwę na cześć Edwarda Woyniłłowicza, belsat.eu.